Dlaczego inni są zawsze ważniejsi ode mnie?

Wpływ na to, jak widzimy świat, jak funkcjonujemy, co uważamy za właściwe, ma oparcie w systemie, w którym się wychowaliśmy. Wiele przekonań, czy zachowań jest efektem tego, jakie komunikaty były kierowane w naszą stronę. Jeśli było się wychowywanym w duchu podporządkowania, konsekwencją może być przedkładanie innych nad sobą. Ponieważ zawsze czyjeś zdanie i potrzeba były ważniejsze, nie było przestrzeni na dyskusję czy rozmowy. To przykłady komunikatów, które mogły ukształtować w takim kierunku:

• Zrób to dla mamusi, bo będzie jej przykro.
• Bądź dobrą siostrą i daj bratu…
• Tyle razy Ci tłumaczyłam, że trzeba się dzielić.
• Oddaj zabawkę siostrze, ona jest młodsza i jeszcze nie rozumie.
• Posiedzisz u babci i zrobisz jej przyjemność, będzie masa innych spotkań z kolegami, jeszcze się na spotykacie.
• Zachowuj się! Czy musisz mi dokładać? I tak już jestem zmęczona.
• Teraz nie jest czas na…, teraz…
• Zmęczony to może być górnik w kopalni, Ty jesteś leniwy-wstawaj!
• Zajmij się czymś pożytecznym, a nie ciągle jakieś pierdoły składanie, malowanie. Poczułbyś się!

Kiedy dorastamy, wchłaniamy nie tylko słowa, ale również modelowane postawy. Dlatego tak ważne jest by komunikaty, które kierujemy do dzieci, miały odbicie w naszym zachowaniu. Dziecko to świetny obserwator. Świetnie pokazują to dziecięce zabawy, w których naśladują zachowania rodziców. Jaki to ma wpływ na to, czy stawiam siebie na ostatnim miejscu? Jak we wszystkim potrzebny jest balans, jeśli dziecko obserwuje rodzica, który funkcjonuje na zasadach samopoświęcania się, nie respektując własnych potrzeb, wyniesie z tego doświadczenia przekaz, że tak właśnie należy robić. Obserwowanie rodzica, który nie odmawia, zgadza się wbrew swojej woli, nie dba o siebie, utrwali się jako wzorzec, przykładowe sytuacje:

• Mama nie chce jechać do teściów, bo zawsze wraca smutna i płacze, ale jedzie, żeby babci nie było przykro.
• Czemu nie kupiłaś sobie tej kurtki? A wiesz, Stefan zbiera na nowy aparat, nie chce nadwyrężać wydatków, kupię w przyszłym sezonie.
• Twoja mama znowu przyniosła nam karton rzeczy, już nie ma gdzie ich upychać, ale przecież nie powiem jej, żeby tego nie robiła, bo będzie jej przykro.
• Gdzie jest tata? Pojechał z dziadkiem na ryby. Ale tata nie lubi jeździć na ryby. No nie lubi, ale dziadek lubi i jak tata nie pojedzie na ryby, to później dziadek do nas nie przyjedzie. 

Zdarza się, że doświadczeniem, które przyczynia się do ukształtowania mechanizmu stawiania siebie na końcu, jest trudność w kontaktach rówieśniczych. Kiedy dzieci mają trudność w odnalezieniu się w grupie i nie mają wsparcia dorosłych, którzy je pokierują, tłumaczą pewne zjawiska relacyjne, może wykształcić się taki sposób bycia, który nazywany jest people pleaser. To uszczęśliwianie innych kosztem własnego komfortu. Kiedy dzieciom trudno się odnaleźć wśród rówieśników, część z nich próbuje odgadywać potrzeby, spełniać oczekiwania, przypodobać się koleżankom i kolegom w zamian za możliwość bycia w grupie, bycia lubiany. Takie zachowania często się sprawdzają, wzmacniają przekonanie, że to zachowanie jest właściwe, bo przynosi efekty. W rezultacie często uczy, wchodzenia w relacje jednostronne, przyzwyczaja do bycia wykorzystywanym przez innych. W świadomości zapisuje się nie wprost przekonanie, jeśli chce mieć dobre relacje, nie mogę odmawiać, muszę być obecny, pomocny, zaangażowany w innych-niezależnie od tego, jakie są moje aktualne potrzeby i możliwości. Przykłady takich sytuacji:

• Dziecko, żeby być lubiane, swoje kieszonkowe wydaje na kupowanie słodyczy innym dzieciom.
• Dziecko idzie na wagary, bo nie chce być tym które „zostaje”.
• W dorosłym życiu godzisz się zostawać po godzinach-bez dodatkowego wynagrodzenia-choć w środku nie chcesz, czujesz zmęczenie.
• Znajomi organizują imprezę, więc angażujesz się na 200 % przejmując większość obowiązków, bo chcesz, żeby czuli, że są dla Ciebie ważni, jednocześnie, zanim dochodzi do spotkania, już masz go dość, bo mało kto poza Tobą dba o cokolwiek.